ΞΥΠΝΑ!

Σαν εσυναπαντήθηκες με δήθεν αφεντάδες
Και τους χαιρέτισες απλά, με δίχως τεμενάδες
Θυμώσανε, μα είπανε αμέσως μη το δείξουν…

Σε κάλεσαν στο σπίτι τους, κι ήπιες απ΄το ποτό τους
Κι όσο εσύ επίστευες πώς είσαι άνθρωπός τους
Εκείνοι οι θρασύδειλοι τοιμάζαν λαιμητόμο…

Κι ύστερα, σαν σε μέθυσαν και λείψαν οι αντιστάσεις,
Άρχισε ο γολγοθάς σου, πλακώσαν τα μαρτύρια …
Θόλωσε τότε το μυαλό, μαύρισε η καρδιά σου,
Σκυμμένος άντεχες τα πιο οικτρά βασανιστήρια…

Κι είπαν πως πια είσαι δούλος τους, σε κάνουν ό,τι θέλουν…

Σαν ηφαίστειο που φαίνεται από παλιά σβησμένο
Μα στα βαθιά του σωθικά γίνεται αναβρασμός,
Σαν αητός που στο κλουβί είναι φυλακισμένος
Μα μες στα μάτια του βαθιά φαίνεται ο ουρανός,
Σα θηρίο που κείτεται στο έδαφος λαβωμένο
Κι αγκομαχά, μα η κραυγή του πάντα είναι τρομερή …
Έτσι φαντάζεις κι εσύ μες στη βαθιά σιωπή…

Ξύπνα, ηφαίστειο! Ξέρασε όλη τη φωτιά που τρώει τα σωθικά σου!
Δραπέτευσε πια, αητέ, και τράβα στη φωλιά σου!
Σήκω, θηρίο, πάλεψε να δείξεις την πυγμή σου!
ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΘΙΞΕΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΣΟΥ!!!!! (Σγ.Χρ.)