Με το ραδιοφωνάκι στο αφτί…

13/07/2012, 10:33  |   Σαν Παλιό Σινεμά |  Ιωάννης Ακταίος «Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο, που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν...»,  τραγουδούσε o αξέχαστος Μάνος Λοΐζος στα χρόνια της δεκαετίας του ΄70.  Πράγματι, όλοι όσοι μεγαλώσαμε στις γειτονιές της μοσχοβολιάς, του ήλιου και του φεγγαριού,  που παρά τη φτώχια τους χαμογελούσαν, προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο, είχαμε ένα φίλο, μια φίλη, μια στοίβα αναμνήσεων… Κείνα τα χρόνια, η γειτονιά ήταν μια αγκαλιά. Αρρώσταινε κάποιος  κι έτρεχε ο γείτονας  να τον περιποιηθεί, με ένα καλό λόγο παρηγοριάς στα χείλη… Εκεί, στους χωμάτινους  δρόμους μάθαμε τα πρώτα μας παιχνίδια, κρυφτό, κυνηγητό, πόλεμο με σφεντόνες, ποδόσφαιρο… με τα αυτοκίνητα να περνάνε ένα κάθε ώρα! Εκεί ζήσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Κι ας ματώναμε τα γόνατα στις πέτρες και στο χώμα. Είμασταν παιδιά και όλα φάνταζαν στα παιδικά μυαλουδάκια μας μαγικά… Έτσι θυμόμαστε και τη δικιά μας γειτονιά, τη δικιά μας αγκαλιά. Με τα προσφυγικά σπίτια, τα μαγαζάκια, τα καφενεδάκια που τα ζέσταιναν οι σόμπες με τα καυσόξυλα, τους πλανόδιους πωλητές να διαλαλούν το εμπόρευμά τους, τον παγοπώλη και το γαλατά, τον παλιατζή και τον μανάβη… Και οι Κυριακές είχαν το δικό τους άρωμα. Οι δρόμοι γέμιζαν από χαρούμενες παιδικές φωνές. Οι κινηματογράφοι είχαν πρωινές παραστάσεις με θέατρο σκιών. Τα μεσημέρια στηνόμαστε με το αυτί στο ραδιόφωνο να ακούσουμε τα ματς, να γίνουμε μέτοχοι των κατορθωμάτων των ηρώων μας, του Δομάζου, του Παπαϊωάννου, του Σιδέρη, του Κούδα, παικτών που σημάδεψαν όχι μόνο την παιδική μας ηλικία αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο Και τα απογεύματα ήταν η ώρα των μεγάλων να γεμίσουν τα συνοικιακά σινεμά, για να διασκεδάσουν με τους λαϊκούς ήρωες της εποχής, την Αλίκη και το «παιδί του λαού», Νίκο Ξανθόπουλο. Έσφιζαν από ζωή οι γειτονιές μας κείνη την εποχή που η τηλεόραση δεν είχε εισβάλλει ακόμα στην καθημερινότητά μας και κυριαρχούσαν ο λαϊκός κινηματογράφος και το ραδιόφωνο . Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Πιο αγνοί, πιο ανθρώπινοι, με περισσότερη ζεστασιά και καλοσύνη. Πρόσφυγες οι πιο πολλοί. Κουβαλούσαν τον πόνο της προσφυγιάς, αλλά και τη γλυκιά προσμονή για την ανάσταση των ονείρων τους …