Tα χελιδόνια του Θανάτου Σου12 Οκτωβρίου 1944. Η Αθήνα απελευθερώνεται! μηνάν μιαν άνοιξη καινούρια. Eλλάδα κι απ τον τάφο Σου γιγάντεια γέννα. Mάταια βιγλίζει των Pωμαίων η κουστωδία τριγύρα Σου. Aκόμα λίγο, κι ανασταίνεσαι σε νέο Eικοσιένα!»
H «Άνοιξη» που πρόσμενε ο Άγγελος Σικελιανός, μπορεί να άργησε να έρθει στην βασανισμένη χώρα μας, αλλά ήρθε κι ας ήταν Φθινόπωρο...
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό εκείνο της Πέμπτης 12 Οκτωβρίου 1944, ανάλογο της λαμπερής ημέρας που ξημέρωνε ,εκείνου του γλυκοχαράματος που σήμαινε το τέλος της γερμανικής κατοχής και των κακουχιών του βασανισμένου λαού μας στις 1.625 μέρες της καταχνιάς.
Τα χαράματα οι πρωινοί διαβάτες βλέπουν έκπληκτοι μηχανοκίνητες φάλαγγες των Γερμανών να κατευθύνονται προς τα δυτικά. Παράλληλα αρχίζουν να χτυπούνε ασταμάτητα οι καμπάνες της λευτεριάς.
Στις 8, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει, συγκεντρώνονται στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου σε μία βιαστική τελετή, ο στρατηγός Φέλμι καταθέτει στεφάνι.
Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ένας στρατιώτης κατεβάζει τη σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:15, σημαίνοντας το τέλος της Κατοχής και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας. Χιλιάδες κόσμου με τη γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονται, αναφωνώντας «Χριστός Ανέστη», παιδιά σκαρφαλώνουν στις οροφές των τραμ, ενώ απ’ άκρη σ’ άκρη αντηχεί ο Εθνικός Ύμνος.
Με ταχύτητα αστραπής τα χαρμόσυνα νέα κυκλοφορούν σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας και οι Αθηναίοι ξεχύνονται στους δρόμους. Μια λαοθάλασσα, που ξεκινά από το Σύνταγμα και φτάνει μέχρι τη συμβολή Πατησίων και Αγίου Μελετίου, παραληρεί, πανηγυρίζει, γιορτάζει τη μεγάλη μέρα.
Στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια ο κόσμος ραίνει τα τζιπ των Άγγλων με λουλούδια. Φιλάει τους στρατιώτες, τους σηκώνει στα χέρια, τους αποθεώνει. Τα παιδιά κυματίζουν χαρούμενα τις χάρτινες σημαιούλες, ελληνικές και συμμαχικές. Όλοι χορεύουν και τραγουδούν αγκαλιασμένοι.
Η λευτεριά επιτέλους ήρθε. Τα χρώματά της στολίζουν τον αττικό ουρανό, την Ελλάδα ολόκληρη. Εκείνο το πρωινό οι Έλληνες παύουν να αντικρίζουν τον αγκυλωτό σταυρό στο βράχο της Ακρόπολης, που επί τριάμισι χρόνια βεβήλωνε τα κατάλευκα ιερά μάρμαρα του Παρθενώνα! Εκείνο το πρωινό ο αέρας μοσχομυρίζει και ο χρόνος που τόσον καιρό είχε παγώσει, αρχίζει και πάλι να κυλά.
Ο κόσμος που τόσα χρόνια ζούσε μέσα στο φόβο και στη σιωπή, κλειδαμπαρωμένος, ανοίγει τα παραθυρόφυλλα, βάζει τη γαλανόλευκη στα μπαλκόνια, αρχίζει να μιλά μεγαλοφώνως, να χαμογελά, να λάμπει. Γέμισε η Αθήνα από φως!
Στο μεταξύ, Ατθίδες με εθνικές ενδυμασίες μεταφέρουν και υψώνουν στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία.
Ήταν «η πιο όμορφη, η πιο αλαφριά μέρα του κόσμου» (Γ. Σεφέρης).
Παράλληλα, η τριμελής Κυβερνητική Επιτροπή (Φ. Mανουηλίδης, Γ. Zεύγος, Θ. Tσάτσος), που εγκαθίσταται στα Παλαιά Ανάκτορα αμέσως μετά την αποχώρηση των κατακτητών, στέλνει το ακόλουθο τηλεγράφημα στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, που βρίσκεται στην Ιταλία: «Ο βραχνάς της σκλαβιάς τελείωσε στην Aθήνα. Με το αναφιλητό μιας ανέκφραστης χαράς χαιρετάμε την Eθνική Kυβέρνηση. Ο Λαός, ο ηρωικός Λαός των Aθηνών, γιορτάζει αδελφωμένος την λευτεριά του».
Πράγματι, στις 18 Οκτωβρίου η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας φτάνει στην Αθήνα. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου θα υψώσει την κυανόλευκη και πάλι στον ιστό της, εκεί που ανήκει, στο βράχο της Ακρόπολης και θα μιλήσει στο λαό από την πλατεία Συντάγματος (εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το κατάστημα Public), μέσα σε κλίμα συγκίνησης, επικαλούμενος εθνική ομοψυχία.
Δυστυχώς όμως η Άνοιξη δεν κράτησε πολύ. Μια νέα συμφορά ήρθε για να ρημάξει ξανά τον τόπο και να τον βυθίσει στη θλίψη και στον πόνο. Το δράμα του Εμφύλιου σπαραγμού, του αδελφοκτόνου πολέμου... Ένας νέος Γολγοθάς ακόμα χειρότερος, γιατί αυτή τη φορά ο εχθρός δεν ήταν οι Γερμανοί. Είμαστε εμείς οι ίδιοι!
Oι Γερμανοί είχαν φύγει. Στα δακρυσμένα από χαρά μάτια πολλών, περνούσε φευγαλέα, μια άλλη σκηνή τόσο διαφορετική, τόσο αντίθετη μ’ αυτό το πανηγύρι. H σκηνή της 27ης Aπριλίου 1941, όταν ανέβαινε στο κοντάρι της Aκροπόλεως η σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, σαν προμήνυμα όλων των συμφορών και όλης της καταστροφής, που περίμεναν, απ’ εκείνη την ώρα την Eλλάδα. Kι όμως! O Γολγοθάς του λαού, δεν είχε τελειώσει.
O βραχνάς της ξενικής κατοχής είχε εκλείψει, αλλά θα ακολουθούσε το δράμα του εμφύλιου σπαραγμού...
ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου