Μπαρτσελόνα 1950-54: Ο μύθος των "μπλαουγκράνα" γεννιέται

Πολύ πριν τους ακριβοπληρωμένους σταρ της σύγχρονης εποχής, η Βαρκελώνη και η Καταλονία καμάρωναν για τη "Μπάρτσα των Πέντε Κυπέλλων", μια εκ των κορυφαίων ομάδων στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, η οποία με ηγέτη τον θρυλικό Λάσλο Κουμπάλα δυνάστευσε τους τίτλους και έθεσε τον ιδεολογικό θεμέλιο λίθο στη δημιουργία του "Κάμπ Νόου" (pics & vids)

Επιμέλεια: Βαγγέλης Καρατζής

Για χρόνια προτού εμφανιστεί στο προσκήνιο η περίφημη "Dream Team" του Γιόχαν Κρόιφ και η τωρινή "Pep Team" του Πεπ Γκουαρδιόλα, οι φίλοι της Μπαρτσελόνα αναπολούσαν τα ηδονικά χρόνια της δεκαετίας του '50.

Όταν μια ομάδα αποτελούμενη από παίκτες σταρ στον καιρό τους και με ηγέτη τον πιο σημαντικό ποδοσφαιριστή στην ιστορία του συλλόγου, Λάσλο Κουμπάλα, κυριάρχησε στον ισπανικό χώρο συναρπάζοντας το φίλαθλο κόσμο με το ποδόσφαιρό της, και αποκτώντας τεράστιο έρεισμα στην καταλανική κοινωνία οδήγησε στην οικοδόμηση του κολοσσιαίου "Κάμπ Νόου".

Ποδόσφαιρο στα χρόνια του φασισμού

Η δεκαετία του ’40 βρήκε την Ισπανία να μετράει τις πληγές της. Δεν ήταν μόνο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ούτε ακόμα το Κραχ του ’29 που ακόμα ταλαιπωρούσε την οικουμένη, αλλά η τριετής εμφύλια σύγκρουση  που συγκλόνισε το ιβηρικό κράτος. Η άνοδος στην εξουσία του Λαϊκού μετώπου το 1936, προκάλεσε την αντίδραση των ακραιφνών συντηρητικών κυμάτων της χώρας, με αποτέλεσμα  τον οδυνηρό τριετή Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο  που άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς και εικόνες απέραντης θλίψης στις ανθρώπινες συνειδήσεις.

Από το 1936 έως το 1939 κράτησε η αιματηρή εμφύλια σύγκρουση στην Ισπανία

"Νικήτριες" βγήκαν οι δυνάμεις του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, ενός Γαλιθιάνου που έμελλε να στιγματίσει με την παρουσία του  -συν όλοις τοις άλλοις-  την αθλητική ζωή της χώρας. Όπως είναι λογικό, το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι δεν έμεινε ανεπηρέαστο από τις εξελίξεις.  Ο Φράνκο εξ-ισπάνιζε τα ονόματα των ομάδων και πρόεδροι-εντολοδόχοι διορίζονταν σε σωματεία που βρίσκονταν σε περιοχές όχι και τόσο δημοφιλείς προς τον δικτάτορα, ο οποίος αφουγκραζόμενος την επίδραση του αθλήματος στην κοινωνία έσπευσε να το εκμεταλλευτεί.

Ο Φρανσθίσκο Φράνκο ανέβαινε με το τέλος του πολέμου στην εξουσία, όπου θα παρέμενε γαντζωμένος για 36 συναπτά έτη

Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί η Μπαρτσελόνα, μια ομάδα που εξ’ αρχής θεωρούνταν το προπύργιο του καταλανικού πατριωτισμού και που από τη δεκαετία του ’20 αντιμετώπιζε την έχθρα του στρατηγού Πρίμο ντε Ριβέρα. Ένας μήνα μόλις μετά την έναρξη του Εμφυλίου, ο πρόεδρος της Μπάρτσα, Τζουζέπ Σουνιόλ, δολοφονήθηκε από στρατιώτες του "Χενεραλίσιμο" κοντά στη Γκουαδαλαχάρα, ενώ αργότερα οι φασιστικές δυνάμεις πέταξαν βόμβα στα γραφεία του συλλόγου.

Ο δολοφονηθείς από τις δυνάμεις του καθεστώτος, πρόεδρος της Μπάρτσα, Τζουζέπ Σουνιόλ

Με το τέλος του πολέμου (1939) η χώρα και η ομάδα τέθηκαν υπό δικτατορική επιρροή.  Η επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων επί εποχής φασισμού, σηματοδότησε μια περίοδο κρίσης για τη Μπαρτσελόνα, που αν και αποδείχτηκε βραχύχρονη άφησε ανεξίτηλα στίγματα στην ιστορία της. Ο αριθμός των μελών μειώθηκε σε λιγότερους από 4.000, η απομάκρυνση της καταλανικής σημαίας από το έμβλημα και η αλλαγή του ονόματος σε Club de Fútbol Barcelona ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενα, ενώ η ατμόσφαιρα τρομοκρατίας και η διαιτητική σφαγή του "Τσαμαρτίν" το 1943 προοιώνιζαν τις διαθέσεις που είχε ο δικτάτορας Φράνκο για το ποδόσφαιρο.

Από "Football Club Barcelona" σε "Club de Fútbol Barcelona" όπως αναφέρει και το match program. Δίπλα οι θριαμβευτικοί τίτλοι της μαδριλένικης εφημερίδας "Marca" μετά τον περίφημο αγώνα του "Τσαμαρτίν"

Ωστόσο, η Μπάρτσα άρχιζε σιγά σιγά να ανακάμπτει από τη μετριότητα χάρη στην επιστροφή  μιας εμβληματικής προσωπικότητας στην ιστορία του συλλόγου ονόματι Πέπε Σαμιτιέρ, και την έλευση μιας νέας φουρνιάς εξαιρετικών ποδοσφαιριστών. Ο "Σάμι", πρωταγωνιστής της σπουδαίας ομάδας που είχαν Καταλανοί τη δεκαετία του ’20, ήταν ένας άνθρωπος που λόγω των ποδοσφαιρικών του ικανοτήτων απολάμβανε την αδυναμία που είχε ο Φράνκο στο πρόσωπό του. Ο ίδιος αφού επέστρεψε από το εξωτερικό όπου και βρισκόταν κατά τον εμφύλιο, φρόντισε να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την ομάδα (πήγε στη Ρεάλ όταν έφυγε από τη Βαρκελώνη) και ανέλαβε το πόστο του προπονητή.

Ο Χοσέ "Πέπε" Σαμιτιέρ αναμείχθηκε επί σειρά ετών στα κοινά της Μπαρτσελόνα υπηρετώντας από διάφορα πόστα το σύλλογο. Η φωτογραφία είναι από τον καιρό που ήταν ποδοσφαιριστής.

Με την αύρα του "Μάγου" -όπως ήταν το προσωνύμιό του όταν έπαιζε μπάλα- στον πάγκο και την ανάδυση μιας αστραφτερής πλειάδας παικτών όπως οι Σέζαρ, Ραμαγιέτς και Μπασόρα, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1945 (πρώτο μετά το ’29) όπως και αυτό  του ’48.

Αέρας  ανανέωσης έπνεε πλέον στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Επιπλέον, τα 50 χρόνια που έκλεισε ο σύλλογος το 1949 συνοδεύτηκαν από το τρίτο πρωτάθλημα στη δεκαετία και την παρουσία 25.000 καταγεγραμμένων μελών. Οι "μπλαουγκράνα" είχαν μπει για τα καλά στο δρόμο των επιτυχιών. Όμως μια απροσδόκητη έλευση ενός άνδρα πίσω από το "Σιδηρούν Παραπέτασμα",  ήταν αυτή που θα άλλαζε για τα καλά το ρου της ιστορίας…

"Η Μπαρτσελόνα Πρωταθλήτρια" λέει η Mundo Deportivo μετά τον τίτλο του 1949  

Βίος και εξορία

Γεννήθηκε το 1927 στην Ουγγαρία και τη Βουδαπέστη από Πολωνο-Σλοβάκο πατέρα και Ουγγρο-Σλοβάκα μητέρα, αλλά αυτό ποτέ δεν τον ένοιαξε αφού δήλωνε "πολίτης του κόσμου". Ήταν ένας από τους παίκτες που το ταλέντο του γονιμοποιήθηκε τον καιρό που βρισκόταν στα σπάργανα το "ουγγρικό ποδοσφαιρικό θαύμα", του οποίου κύρια εκπρόσωπός του θα ήταν η "χρυσή ομάδα" του Φέρεντς Πούσκας και των λοιπών υπέροχων Μαγυάρων στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘50.

Φωτογραφία από τη νεαρή ηλικία του Λάσλο Κουμπάλα

Ο Λάνιτσλαο (Λάσλο) Κουμπάλα Στετς, ή απλώς "Λάσι", φάνηκε από πιτσιρικάς πόσο ξεχωριστές ποδοσφαιρικές είχε. Στα 18 του ήταν βασικός στη Φερεντσβάρος του σπουδαίου Γκιόργκι Σάροσι και το μέλλον έδειχνε να ζωγραφίζεται δικό του, όταν η χώρα που μεγάλωσε ζήτησε τις στρατιωτικές του υπηρεσίες. Ο Κουμπάλα έφυγε για την πατρίδα του πατέρα του, τη γειτονική Σλοβακία όπου έπαιξε δύο χρόνια στη Σλόβαν Μπρατισλάβας. Στη Μπρατισλάβα ο νεαρός γνωρίστηκε με τον προπονητή Φέρντιναντ Ντάουτσικ και την κόρη του Άνα Βιόλα την οποία και παντρεύτηκε, ενώ παράλληλα αγωνίστηκε σε 20 παιχνίδια με την εθνική της Τσεχοσλοβακίας.

Στη Φερεντσβάρος ο "Λάσι" έμεινε μόλις ένα χρόνο αφού έφυγε για τη Σλοβακία

Ο στρατός τον κυνηγούσε ακόμα κι εκεί, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να επιστρέψει στην Ουγγαρία όπου εντάχθηκε στην ομάδα της Βάσας, όντας συμπαίκτης ενός μέλους της "χρυσής" εθνικής των Μαγυάρων, του Γκιούλα Λόραντ. Η μοίρα του δεν τον ήθελε να ησυχάσει καθώς όταν οι κομμουνιστικές δυνάμεις ανέλαβαν την εξουσία το ’49 δεν μπορούσε να επισκέπτεται τη γυναίκα και το γιο του στη Σλοβακία, με αποτέλεσμα ο Κουμπάλα να εγκαταλείψει για δεύτερη φορά την Ουγγαρία ταξιδεύοντας στην καρότσα ενός φορτηγού, χαράζοντας για τα καλά τη δική του εξορία.

Φτάνει στην Ιταλία όπου ο πρόεδρος της μεγάλης Τορίνο, Φερούτσιο Νόβο, βλέποντάς τον σε φιλικά της Προ Πάτρια του προσφέρει θέση στην κορυφαία ίσως τότε, ομάδα της Ευρώπης. Εκείνος δέχεται αρχικά να παίξει σε ορισμένα φιλικά, όπως το μοιραίο παιχνίδι της Τόρο με τη Μπενφίκα, όταν στην επιστροφή από τη Λισσαβόνα το αεροπλάνο με την ιταλική αποστολή συνετρίβη στο λόφο της Σουπέργκα. Η ζωή όμως είναι γεμάτη με απρόσμενες τροπές, αφού ο Κουμπάλα -ευτυχώς γι' αυτόν- έμεινε στο Τορίνο διότι ο γιος του ήταν άρρωστος.

Τα παιχνίδια της μοίρας γλύτωσαν τον Ούγγρο από τα συντρίμμια της Σουπέργκα

Εντωμεταξύ, η Ομοσπονδία της Ουγγαρίας τον κατηγορεί για παραβίαση συμβολαίου με τη Βάσας και αποφυγή στρατιωτικών υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα να μην του δίνει την άδεια να αγωνιστεί στην Ιταλία.

Η FIFA τον τιμωρεί με ένα χρόνο διεθνή αποκλεισμό και το Ιανουάριο του 1950 παρέα με τον επίσης αυτομολήσαντα Φέρντιναντ Ντάουτσικ, συγκροτούν μια ομάδα επίλεκτων ονόματι "Hungaria". Το καλοκαίρι του ίδιου έτους φτάνει στην Ισπανία όπου και η Χανγκάρια δίνει μια σειρά φιλικών αγώνων.

Μεσοεπιθετικός με απίστευτη τεχνική κατάρτιση, έφεση στο σκοράρισμα και εξαιρετικές εκτελέσεις φάουλ, ο Κουμπάλα ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα όταν οι επίλεκτοι του Ντάουτσικ αντιμετώπισαν σε φιλικούς αγώνες τη Ρεάλ Μαδρίτης, την εθνική Ισπανίας (προετοιμαζόταν για το Μουντιάλ) και την Εσπανιόλ. Η διοίκηση των Μαδριλένων αναζητούσε το Μεσσία που θα την βγάλει από την αφάνεια και 23χρονος Λάσλο, έμοιαζε η πιο ιδανική περίπτωση, κινώντας αμέσως τις διαδικασίες προσφέροντάς του βασιλικό συμβόλαιο.

Όμως στο ματς της Χανγκάρια με την Εσπανιόλ, ένα ζευγάρι... -μπλαουγκράνα- μάτια στις κερκίδες του "Σαριά" ήταν στραμμένα πάνω στον νεαρό ποδοσφαιριστή...

Το λάθος τρένο

"Είσαι σίγουρος ότι πάμε στη Μαδρίτη;", ρώτησε ο μισοζαλισμένος ξανθός νεαρός τον διπλανό του. "Μα φυσικά", απάντησε εκείνος σα να τον προσέβαλε η ερώτηση. "Μα η πινακίδα πριν έλεγε Βαρκελώνη" επέμεινε ο πρώτος. "Συνέχισε τον ύπνο σου και μην ανησυχείς" αποκρίθηκε καθησυχαστικά ο άνδρας που πρέπει να ζύγωνε τα πρώτα… ήντα.

Τα πρόσωπα αυτής της σκηνής, αποτελούν δύο από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ο ένας, αφού υπηρέτησε το σύλλογο ως παίκτης και ως προπονητής είχε πλέον αναλάβει το ρόλο του τεχνικού διευθυντή. Ο άλλος με τις… απορίες, ακόμα δεν ήξερε καλά καλά τι χρώμα είναι η φανέλα της ομάδας του, ωστόσο λίγο αργότερα θα γινόταν παίκτης-σύμβολο της καταλανικής ομάδας. Τα ονόματά τους: Πέπε Σαμιτιέρ και Λάσλο Κουμπάλα.

 

Τα παραπάνω είχε επιβεβαιώσει ο πρώην πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Ενρίκε Γιαουντέτ, και όπως φαίνεται ήταν αληθινά. Η Ρεάλ Μαδρίτης προσέγγισε πρώτη τον ποδοσφαιριστή προτείνοντάς του ένα χρυσοφόρο για την εποχή συμβόλαιο, με τον Κουμπάλα όμως να ζητά να αναλάβει τη θέση του προπονητή ο πεθερός του, Φέρντιναντ Ντάουτσικ. Αυτό φαίνεται πως έκανε σκεπτικούς τους "μερένγκες" και κάπου εκεί ο Πέπε Σαμιτιέρ έκανε την εμφάνισή του.

Δημοσίευμα της εποχής που αποκαλύπτει τη συμφωνία της Μπαρτσελόνα με τον Κουμπάλα

Ο "Mago" έκανε τα… μαγικά του και άρπαξε τον Κουμπάλα από τη Ρεάλ εκμεταλλευόμενος ίσως την καλή σχέση του με τον δικτάτορα Φράνκο και πιθανόν εκείνη του Ούγγρου με το ποτό. Όπως φαίνεται και από το διάλογο στο τρένο, ο νεαρός Λάσλο νόμιζε ότι εκείνος ο πενηντάρης τύπος λειτουργούσε για λογαριασμό των Μαδριλένων, ο Σαμιτιέρ κέρασε... κανένα ποτηράκι παραπάνω για να ευφράνει τον ατίθασο νεαρό που δεν έφερε περαιτέρω αντιστάσεις, και οι δυο άνδρες έφτασαν τελικώς στη Βαρκελώνη.

Ωστόσο ο Κουμπάλα δεν στάθηκε εύκολος συνομιλητής ούτε με την πλευρά της Μπάρτσα, αφού προκάλεσε τη διοίκηση των Καταλανών να ισοφαρίσουν την πρόταση της Ρεάλ συν την απαίτησή του για την πρόσληψη του Ντάουτσικ ως προπονητή. Κατόπιν πυρετωδών διαπραγματεύσεων (λίγο έλειψε να χαλάσει η συμφωνία λόγω του αρχικού ερασιτεχνικού συμβολαίου που πρότειναν στον Ούγγρο), ο πρόεδρος Αγκουστίν Μοντάλ ικανοποίησε τις επιθυμίες του και έκανε τον 23χρονο ποδοσφαιριστή τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στη μέχρι τότε ιστορία του συλλόγου.

Ένας κατσούφης Λάσλο Κουμπάλα (δεξιά) έχοντας δίπλα του τον Φέρντιναντ Ντάουτσικ και τον Πέπε Σαμιτιέρ. Ο τελευταίος έπαιξε καίριο ρόλο στον ερχομό του Ούγγρου στη Μπάρτσα

Η Μπαρτσελόνα νικούσε σε αυτήν την καίρια μεταγραφική μάχη (θα ακολουθούσαν κι άλλες…) τη Ρεάλ Μαδρίτης, και ταυτόχρονα έβρισκε τον ηγέτη που θα οδηγούσε την ομάδα στην πρώτη της ονειρική περίοδο.

 

Σκιές και ίντριγκες

Με τον "Λάσι" πλέον στο δυναμικό της, η Μπάρτσα έμοιαζε ασταμάτητη. Όμως, η τιμωρία ενός έτους μακριά από το ποδόσφαιρο που του είχε επιβάλλει η FIFA, δεν επέτρεπε στον Κουμπάλα να αγωνιστεί σε επίσημα παιχνίδια. Η Ισπανική Ομοσπονδία από την πλευρά της, υπακούοντας  στη FIFA, ανακοίνωνε ότι "ο συγκεκριμένος κύριος (σ.σ. Κουμπάλα) όπως και οι συμπαίκτες του στην Hungaria CF δεν επιτρέπεται να αγωνιστούν σε κανένα σύλλογο που υπόκειται στη FIFA εκτός αν σταλούν τα πιστοποιητικά μεταγραφής του από τις ομάδες που έχουν τα δικαιώματά τους… Παρομοίως η συμμετοχή τους σε φιλικά παιχνίδια δεν επιτρέπεται".

Το να περιμένει η Μπαρτσελόνα τα δικαιολογητικά από τη Βάσας και την κομμουνιστική  Ουγγαρία που ο Κουμπάλα ήταν φυγάς, να έρθουν στη φασιστική Ισπανία του Φράνκο, θα ήταν τουλάχιστον ουτοπικό. Οι Καταλανοί υποστήριζαν ότι οι Ούγγροι είχαν εγκαταλείψει τον επαγγελματισμό στο ποδόσφαιρο, οπότε ο παίκτης μπορούσε να αγωνιστεί όπου ήθελε σαν ερασιτέχνης.  Γι’ αυτό το λόγο τον χρησιμοποίησαν στο φιλικό με την Οσασούνα, τον Οκτώβριο του 1950, στην πρώτη –ανεπίσημη- εμφάνιση του Κουμπάλα με τα χρώματα της ομάδας.

 

Στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ, "έβραζαν" με την Ομοσπονδία, της οποίας ο γενικός γραμματέας, Ρικάρντο Καμπότ (θρυλείται φίλα προσκείμενος στη Μπάρτσα) διαβεβαίωνε πως  ο ποδοσφαιριστής δεν θα έπαιζε επ’ ουδενί. Τα αρμόδια όργανα αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους Καταλανούς με το –αστείο- ποσό των 50 πεσετών, κάτι που εξόργισε ακόμα περισσότερο τους "μπλάνκος".

Το θέμα στους "μπλαουγκράνα" ήταν ότι ο Φέρντιναντ Ντάουτσικ, ως φαινόταν δεν μπορούσε να υπολογίζει στις υπηρεσίες του Ούγγρου τη χρονιά 1950-51, με αποτέλεσμα το χτίσιμο της δικής του Μπαρτσελόνα να μπαίνει σε δοκιμασία. Ωστόσο, καμία μεγάλη ομάδα δεν στηρίζεται μόνο σε έναν παίκτη, όποιος κι αν είναι αυτός.  

Εξάλλου, στο ρόστερ υπήρχε ήδη η μαγιά από τα προηγούμενα επιτυχημένα έτη. Ο "γάτος του Μαρακανά" Άντονι Ραμαλιέτς (πήρε τη θέση του τραυματία Βελάσκο) ήταν εγγύηση κάτω από τα δοκάρια, ο Μαριά Γκονσάλβο κυρίαρχος  στη μεσαία γραμμή και στην επίθεση δύο παίκτες "αθάνατοι" στην ιστορία του συλλόγου και του ισπανικού φούτμπολ.

Ο Άντονι Ραμαλιέτς, από τους σπουδαιότερους τερματοφύλακες στα χρονικά του ισπανικού ποδοσφαίρου

Ο Εστάνισλαο Μπασόρα, δεξί εξτρέμ  με απαράμιλλη τεχνική και ικανότητα να ξεφεύγει από τους αντιπάλους του, και ο Σέζαρ Ροντρίγκες, ακόμα και σήμερα ο πρώτος σκόρερ της Μπαρτσελόνα όλων των εποχών (σε επίσημα παιχνίδια) με 235 τέρματα. Όλοι τους διεθνείς με την εθνική Ισπανίας και παρόντες στο παρθενικό μεταπολεμικό Μουντιάλ της Βραζιλίας το 1950.

Ο αξεπέραστος (ακόμη και σήμερα) Σέζαρ Ροντρίγκες

Επίσης, εκείνο το καλοκαίρι μαζί με τον Κουμπάλα ήρθε κι άλλος ένας νεαρός ποδοσφαιριστής που η μεταγραφή του φυσιολογικά δεν είχε τη λάμψη εκείνης του Ούγγρου: ο Τζοάν Σεγκάρα. Ο "μεγάλος αρχηγός", όπως έμεινε στην ιστορία, είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο χαρισματικές μορφές που έχουν περάσει ποτέ από τον καταλανικό σύλλογο. Ένας μοντέρνος αριστερός μπακ που λόγω της ποιότητάς του μπορούσε κάλλιστα να αγωνιστεί και στο κέντρο, ο Σεγκάρα μπόλιασε με την ηγετική του προσωπικότητα την ομάδα των  "μπλαουγκράνα" και υπηρέτησε πιστά τη Μπαρτσελόνα για 15 ολόκληρα χρόνια.

Ο "μεγάλος αρχηγός" Τζοάν Σεγκάρα

Ντεμπούτο, γκολ και κούπα

Η πρώτη χρονιά του Ντάουτσικ στην ομάδα σημαδεύτηκε από χαρακτηριστική αστάθεια στους αγώνες πρωταθλήματος, με τη Μπάρτσα να είναι ικανή για το καλύτερο (7-2 την Ρεάλ) και το χειρότερο (6-0 από την Εσπανιόλ). Ο "Κούκσι" (παρατσούκλι που είχε από μικρός) παρακολουθούσε από τις κερκίδες του "Λε Κορτς" τα παιχνίδια -έπαιζε μόνο σε φιλικά- αφού η τιμωρία τον κράταγε… θηρίο στο κλουβί.

Τα μαντάτα όμως που ήρθαν από την Ομοσπονδία ήταν θετικά. Κατόπιν άνωθεν… ενεργειών, ο Κουμπάλα κηρυσσόταν πολιτικός πρόσφυγας συνεπώς δεν χρειάζονταν πια τα έγγραφα από την Ουγγαρία για να παίξει στην Ισπανία. Η κίνηση του φρανκικού καθεστώτος να εντάξει τον Κουμπάλα στην κοινωνία της χώρας αποτελεί ορόσημο της πολιτικής που ακολουθούσε ο δικτάτορας για το ποδόσφαιρο. Με άλλα λόγια, ο κατατρεγμένος από τον κομμουνισμό πρόσφυγας έβρισκε την Ιθάκη του στη φιλόξενη... φασιστική Ισπανία του στρατηγού Φράνκο. Μάλιστα θα έπαιρνε και την ισπανική υπηκοότητα, αποκτώντας παράλληλα τη δυνατότητα να αγωνιστεί στη "φούρια ρόχα", φορώντας το τρίτο -ρεκόρ- διαφορετικό εθνόσημο (είχε παίξει με Τσεχοσλοβακία & Ουγγαρία).

Ο Κουμπάλα -δεύτερος καθήμενος από αριστερά- με τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας

Κι αν στο πρωτάθλημα η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ελένιο Ερέρα κατακτούσε τον δεύτερο σερί τίτλο της, στο Copa del Generalisimo ("Κύπελλο του Στρατηγού", ελέω Φράνκο, μετέπειτα Copa del Rey) όπου η σταθερότητα δεν ήταν τόσο απαραίτητη όσο οι "καλές βραδιές", η εξέλιξη ήταν διαφορετική.

Η Μπαρτσελόνα απέκλεισε αρχικώς στα προημιτελικά τη Σεβίλλη με δύο νίκες, αλλά το σημαντικότερο ήταν η παρουσία στην αρχική ενδεκάδα εκείνου του γεροδεμένου ξανθού νεαρού που δεν μπορούσες να του κλέψεις τη μπάλα ούτε με αίτηση. Ο Κουμπάλα έκανε επιτέλους την πρώτη του επίσημη εμφάνιση με τα χρώματα της Μπάρτσα, σκοράροντας μάλιστα ένα απίστευτο γκολ στην Ανδαλουσία.

Το (πολυαναμενόμενο) επίσημο ντεμπούτο του Κουμπάλα με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα συνοδεύτηκε με νίκη κι ένα εξαιρετικό γκολ

Στα ημιτελικά ήταν η σειρά της κατόχου του τροπαίου Αθλέτικ Μπιλμπάο να πέσει με δύο νίκες και στον τελικό της 27ης Μαϊου του 1951, αντίπαλος για το Κύπελλο θα ήταν η έτερη μεγάλη ομάδα της Βασκονίας, Ρεάλ Σοθιεδάδ.

Στο γήπεδο του "Τσαμαρτίν", η Μπαρτσελόνα είχε βιώσει ίσως τη χειρότερη στιγμή -και σίγουρα ήττα- της ιστορίας της,  χάνοντας το 1943 με 11-1 από τη Ρεάλ Μαδρίτης, σε έναν αγώνα που σημαδεύτηκε από την τρομοκρατία που άσκησαν οι άνθρωποι του Φράνκο στους Καταλανούς. Ωστόσο, η στιγμή είχε έρθει για να ξορκιστούν  τα φαντάσματα. Δύο γκολ από τον αρχισκόρερ Σέζαρ, ένα από το μηχανάκι στα χαφ Γκονσάλβο και ένα μεστό παιχνίδι από τον Σεγκάρα, έφερε το άνετο 3-0 και την πρώτη κούπα επί εποχής Κουμπάλα. Μια νέα δυναστεία είχε μόλις ξεκινήσει.

Η καταλανική Mundo Deportivo πανηγυρίζει το πρώτο Κύπελλο Ισπανίας μετά από 9 χρόνια

Η αύρα του "Κούκσι"

Με τον Ούγγρο στις τάξεις της, οι φίλοι της Μπάρτσα περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία να ξεκινήσει η νέα χρονιά. Από τα φιλικά του καλοκαιριού ακόμα, φαινόταν ότι ο Κουμπάλα θα ανεβάσει την ομάδα ένα σκαλί παραπάνω την ποιότητα του έμψυχου δυναμικού των "μπλαουγκράνα" γεμίζοντας προσδοκίες τον φίλαθλο κόσμο στη Βαρκελώνη.

Το πιο ενθαρρυντικό όμως σημάδι ήταν η εξαιρετική συνεργασία με τους συμπαίκτες του στη γραμμή κρούσης, Μπασόρα, Μαντσόν και το "κανόνι" Σέζαρ. Ο "κάπτεν" Γκονσάλβο αλληλοσυμπληρωνόταν στη μεσαία γραμμή μαζί με τον Αντρέου Μποστς, ενώ στην άμυνα δέσποζαν οι Σεγκέρ, Μπιόσκα και Σεγκάρα. Ακόμα και ο πάγκος είχε ποδοσφαιριστές σταθερές αξίες, όπως ο ακραίος Αλντεκόα, ο αμυντικός Μαρτίν και ο Βίλα. Μια Μπαρτσελόνα πλήρης σε όλες τις γραμμές και με ταλέντο να ξεχειλίζει, εφορμούσε στο αγωνιστικό στερέωμα της χρονιάς 1951-52.

Η Μπάρτσα του 1951-52. Καθήμενος στη μέση, ο Λάσλο Κουμπάλα, δεξιά του οι Σέζαρ & Μπασόρα, αριστερά του οι Μορένο & Μαντσόν

Αντίπαλοι στην κούρσα του πρωταθλήματος θα ήταν η πάντα -τότε- μέσα στην ελίτ, Αθλέτικ Μπιλμπάο, όπως και η ισχυρή Ρεάλ Μαδρίτης των Παϊνιο, Μολόουνι και Ρόκε Όλσεν. Μάλιστα, στο πρώτο πρώτο ντέρμπι της σεζόν, οι "μερένγκες" επικράτησαν με 5-1 των Καταλανών στο "Τσαμαρτίν". Αυτή η ήττα όμως θα ήταν και η τελευταία για τον πρώτο γύρο, με τη Μπάρτσα να παίρνει φόρα και με 8 συνεχόμενες νίκες να μπαίνει για τα καλά στο κόλπο του τίτλου.  

Το μισό… πρωτάθλημα θα κρινόταν την 25η αγωνιστική και στο μεγάλο ντέρμπι της Βαρκελώνης με τη Ρεάλ. Αν η ομάδα του Φερνάντο Ντάουτσικ κέρδιζε τους "Μαδριλένους" θα αποκτούσε προβάδισμα δύο βαθμών στη βαθμολογία (η νίκη έδινε ακόμα 2 βαθμούς), αφού οι δύο ομάδες βρίσκονταν ισόβαθμες στην κορυφή.

Περίπου 60.000 φίλοι της Μπαρτσελόνα παρευρέθηκαν στο "Λες Κορτς" στις 2 Μαρτίου του '52 και ήταν αυτόπτες μάρτυρες μιας επιβλητικής νίκης της ομάδας τους με 4-2 επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Κι επειδή οι μεγάλοι παίκτες είναι για τα μεγάλα παιχνίδια, ο Σέζαρ Ροντρίγκες απέδειξε γιατί θεωρούνταν ο κορυφαίος γκολτζής των "μπλαουγκράνα" και της Ισπανίας,  κάνοντας άνω κάτω την άμυνα των πρωτευουσιάνων και σημειώνοντας χατ-τρικ.

Στιγμές από το μεγάλο ντέρμπι Μπαρτσελόνα-Ρεάλ που έκρινε το πρωτάθλημα 

Λιτά και περιεκτικά, "Η Μπαρτσελόνα πρωτοπόρος". Ακόμα και η "Mundo Deportivo" τότε βρισκόταν υπό την επιρροή του φρανκικού καθεστώτος

Η Μπάρτσα ξέφυγε και δεν κοίταξε ξανά πίσω. Η ψυχολογία ήταν στα ύψη πράγμα που φάνηκε την επόμενη αγωνιστική και το εκκωφαντικό 9-0 απέναντι στη Σπόρτινγκ Χιχόν, με τον Κουμπάλα να πετυχαίνει 7 τέρματα, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος. Η νίκη κόντρα στη Λας Πάλμας την 29η αγωνιστική σφράγισε και μαθηματικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, πέμπτο στην τροπαιοθήκη του συλλόγου.

Ο Ούγγρος σταρ τελείωσε τη σεζόν με 26 γκολ σε 19 ματς, με τον Σέζαρ να φτάνει μόλις τρία λιγότερα και τους δύο μαζί να έχουν πάνω από το 50% των τερμάτων της ομάδας. Παράλληλα ο Ραμαλιέτς ανακηρυσσόταν κορυφαίος τερματοφύλακας στη λίγκα. Η Μπαρτσελόνα ολοκλήρωσε το μαραθώνιο έχοντας την καλύτερη επίθεση και άμυνα στην κατηγορία, παίζοντας το πιο θεαματικό ποδόσφαιρο και κρατώντας την κούπα του πρωταθλητή παραμάσχαλα. Όμως κι άλλα είχαν να έρθουν…

Η Μπαρτσελόνα τη χρονιά 1951-52 με την κούπα του πρωταθλητή Ισπανίας

Το πρώτο νταμπλ στην ιστορία

Η τότε δομή των εγχώριων διοργανώσεων προέβλεπε την έναρξη των αγώνων του Copa del Generalisimo μετά το τέλος του πρωταθλήματος. Έτσι λοιπόν, η ασταμάτητη ομάδα του Φέρντιναντ Ντάουτσικ θα αντιμετώπιζε αρχικά την Ατλέτικο Μαδρίτης. Το ζευγάρι θεωρητικά φαινόταν αμφίρροπο, όμως οι Κουμπάλα, Βίλα, Μπασόρα και Σέζαρ είχαν άλλη άποψη, φορτώνοντας του "ροχιμπλάνκος" με 7 γκολ στις δύο αναμετρήσεις.

Η Μάλαγα ούτε καν κίνησε την υποψία ότι μπορούσε να αντισταθεί στους "8", αφού έχασε με συνολικό σκορ 13-1, ενώ η Βαγιαδολίδ το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει μια τιμητική νίκη στη ρεβάνς του 5-0 του "Λες Κορτς". Τελικός για δεύτερη συνεχή χρονιά, αυτή τη φορά με αντίπαλο τη Βαλένθια.

Μπαρτσελόνα και Βαλένθια ετοιμάζουν τα όπλα τους για τον τελικό, όπως διαλαλεί και η Mundo Deportivo

Οι Λεβαντίνοι είχαν δυσκολέψει πολύ τους Καταλανούς στο πρωτάθλημα, καθώς είχε καταφέρει να είναι η μοναδική ομάδα που έφυγε νικήτρια από τη Βαρκελώνη, με σκορ 3-1. Αυτό φάνηκε και στο μεγάλο αγώνα του "Τσαμαρτίν", καθώς οι "νυχτερίδες" προηγήθηκαν με 2-1 στο ημίχρονο χάρη σε ισάριθμα τέρματα του πρώην 'Καταλανού" Μπαδένες. Οι "μπλαουγκράνα" ανέβασαν ρυθμούς στην επανάληψη και έφτασαν στην ισοφάριση στο 72’ με τον Βίλα.

Η ισοπαλία στην κανονική διάρκεια προέβλεπε 30λεπτη παράταση για την ανάδειξη του νικητή. Τότε ήταν που χρειάστηκε το άστρο το Κουμπάλα, αφού ο αγαπημένος "Λάσι" έκανε το 3-2 έξι λεπτά μετά την έναρξη του έξτρα χρόνου. Η κεφαλιά του Σέζαρ δύο λεπτά πριν το τέλος ήταν το τέρμα που οριστικοποίησε το δεύτερο σερί Κύπελλο Ισπανίας, και το πρώτο νταμπλ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα.

Δείτε στιγμιότυπα από τον σπουδαίο τελικό Κυπέλλου του 1952, ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Βαλένθια

Συν τοις άλλοις, το Κόπα Έβα Ντουάρτε, πρόδρομος του σημερινού Σούπερ Καπ, απονεμήθηκε στους Καταλανούς, ως κάτοχοι των δύο βασικών εγχώριων τροπαίων. Και να 'ταν μόνο αυτά…

"Η Μπαρτσελόνα απόλυτη πρωταθλήτρια του ισπανικού ποδοσφαίρου", κοινώς νταμπλ

Σαν πρωταθλήτρια Ευρώπης

Το Κύπελλο πρωταθλητριών ήρθε στον κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου το 1956, ωστόσο μερικά χρόνια πριν λάβαιναν χώρα μερικές διοργανώσεις υβρίδια της σπουδαιότερης διασυλλογικής διοργάνωσης. Μια από αυτές ήταν και το Κόπα Λατίνα, όπου έπαιρναν μέρος οι πρωταθλήτριες ομάδες από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Εξάλλου, μιας που δεν υπήρχε οικονομική άνεση η διοργάνωση διεξαγόταν στο τέλος κάθε σεζόν σε μία από τις παραπάνω χώρες.

Η πρωταθλήτρια Ιταλίας Γιουβέντους του 1951-52

Το Κόπα Λατίνα του 1952 θα φιλοξενούνταν στο Παρίσι, με τη συμμετοχή των Νις, Γιουβέντους, Σπόρτινγκ Λισσαβόνας και φυσικά, Μπαρτσελόνα. Οι πρωταθλητές Ισπανίας αντιμετώπισαν στον ημιτελικό αυτού του μίνι-τουρνουά  τη Γιουβέντους του Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι, και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να επικρατήσουν με 4-2 έχοντας ως κορυφαίους τους Μπασόρα, Κουμπάλα και Ραμαλιέτς.

Ο τελικός τρεις μέρες μετά, στις 29 Ιουνίου του ’52, θα ήταν κόντρα στη πρωταθλήτρια Γαλλίας Νις, στο "Παρκ ντε Πρενς". Οι "μπλαουγκράνα" είχαν κατατροπώσει τους Νικαιώτες σε φιλικό παιχνίδι με 8-2 λίγες εβδομάδες πριν το τουρνουά, κάτι που οι Γάλλοι είχαν στο νου τους και φρόντισαν να μαρκάρουν στενά τους Κουμπάλα και Σέζαρ. Όμως ο αρχισκόρερ της Μπάρτσα βρήκε τον τρόπο να καρφώσει τη μπάλα στα δίχτυα της Νις δέκα λεπτά πριν το τέλος, δίνοντας το έναυσμα για πανηγυρισμούς.

Η Mundo Deportivo μετά την κατάκτηση και του Κόπα Λατίνα από τους Καταλανούς

Η τέταρτη κούπα, και μάλιστα σε διεθνής διοργάνωση, ήταν γεγονός για την ασταμάτητη Μπαρτσελόνα του Φέρντιναντ Ντάουτσικ και των παικτών του.

Ο Κουμπάλα εκτός, η Μπάρτσα "πονάει"

Η αγωνιστική περίοδος του 1951-52 έκλεισε ονειρικά. Πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, όταν τέσσερα τρόπαια φόρτωσαν τα ράφια του συλλόγου και ένα "Λες Κορτς" γέμιζε Κυριακή παρά Κυριακή από 60.000 κόσμο για να θαυμάσει τα αστέρια των "μπλαουγκράνα".

Χιλιάδες άτομα υποδέχτηκαν τους θριαμβευτές "μπλαουγκράνα" στην επιστροφή τους από το Παρίσι

Ο Κουμπάλα προσαρμόστηκε από την αρχή προσφέροντας τα μέγιστα στην ομάδα με την ξεχωριστή αύρα του νικητή που τον συνόδευε. Η Μπάρτσα είχε ανέβει στην κορυφή, αλλά η επόμενη χρονιά θα ήταν το κρας-τεστ για τον είχε το κουράγιο και την ικανότητα να διατηρηθεί στην ποδοσφαιρική ελίτ.

Ο Ντάουτσικ γνώριζε την ποιότητα του υλικού που διέθετε, αλλά δεν άφησε το σύνολό του δίχως ενίσχυση. Ο συνεπής αμυντικός Σίγκφριντ Γκράσια και ο σκληρός αμυντικός μέσος Ισίδρε Φλοτάτς από τη γειτόνισσα Εσπανιόλ ξεχώρισαν στις μεταγραφικές κινήσεις του Σλοβάκου κόουτς, ενώ από τα φιλικά φαινόταν ότι μπορούσε να υπολογίζει σε έναν νεαρό επιθετικό που είχε έρθει την περασμένη σεζόν, αλλά εκείνη τη χρονιά θα έκανε το μπαμ: Ο Τομάς Ερνάντες Μπουρίγιο ή απλώς, "Μορένο".

Η Μπαρτσελόνα του 1953

Με τον Μορένο θα συμπλήρωνε με τον καλύτερο τρόπο τους Μπασόρα, Κουμπάλα, Σέζαρ και Μαντσόν συγκροτώντας μια από τις πιο ταλαντούχες επιθετικές γραμμές του ισπανικού ποδοσφαίρου.  Η ατυχία όμως χτύπησε την πόρτα του "Κούκσι", αφού ο Ούγγρος αρρώστησε σοβαρά από φυματίωση και θα έχανε σίγουρα τον υπόλοιπο πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, ενώ εκφράζονταν φόβοι ακόμα και για τη συνέχεια της καριέρας του.

"Ο Κουμπάλα και η αρρώστια του". Το ρεπορτάζ κάνει λόγο μέχρι και για ταξίδι του Ούγγρου στην Ιταλία

Η απώλεια του Κουμπάλα βραχυκύκλωσε τη Μπάρτσα, η οποία κινείτο σε ρηχά νερά σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, και έχανε πολλούς εύκολους βαθμούς. Αποτέλεσμα ήταν οι "μπλαουγκράνα" να βρίσκονται στην 6η θέση της βαθμολογίας στη διακοπή των Χριστουγέννων, ισάριθμους πόντους από την κορυφή και την ανέλπιστα ανεβασμένη συμπολίτισσα Εσπανιόλ…

"El Barca de les Cinc Copes"

Οι μέρες ξεκούρασης του Δεκέμβρη ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανασύνταξη. Βέβαια η Μπαρτσελόνα είχε ακόμα μια… γλυκιά αγγαρεία. Το καθιερωμένο Κόπα Μαρτίνι-Ρόσι (το όνομα προέρχεται από τη γνωστή φίρμα ποτών που πατρόναρε το τουρνουά) θα διεξαγόταν για μια ακόμη φορά στο "Λες Κορτς", μια διοργάνωση με αγώνες φιλικού χαρακτήρα που προσέλκυε ευρωπαϊκούς συλλόγους στη Βαρκελώνη με σκοπό να κοντραριστούν με τη Μπάρτσα. Ο προσκεκλημένος τα Χριστούγεννα του ‘52 ήταν οι Κίκερς Όφενμπαχ από τη Γερμανία.

"Η ομάδα των Κίκερς Όφενμπαχ έχει έναν σπουδαίο επιθετικό που θα τον δούμε σήμερα". Αναμφίβολα μια εποχή εντελώς διαφορετική με τη σημερινή

Εκείνη την εποχή αγώνες τέτοιου δεν ήταν καθόλου αμελητέας σημασίας. Ελλείψει διεθνών διοργανώσεων με μεγάλο εύρος και κύρος όπως και των απαραίτητων χρημάτων, τα φιλικά παιχνίδια αυτά ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τις ομάδες που συμμετείχαν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους με έναν αντίπαλο από το εξωτερικό.

Πέραν τούτων, ο αγώνας αυτός είχε ιστορική σημασία για τους "μπλαουγκράνα". Σε περίπτωση που επικρατούσαν των Γερμανών, θα γίνονταν η μοναδική ομάδα που θα κέρδιζε 5 τρόπαια μέσα σε μια χρονιά. Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Κόπα Έβα Ντουάρτε και Κόπα Λατίνα είχαν ήδη… μεγαλώσει τα ράφια στην τροπαιοθήκη, συνεπώς η εν λόγω κούπα δεν έπρεπε να ξεφύγει από τους θηρευτές των τίτλων Καταλανούς.

Και πράγματι έτσι έγινε. Η Μπαρτσελόνα έκανε το καθήκον της, συντρίβοντας με 5-2 τους Κίκερς Όφενμπαχ στο -όπως πάντα- φίσκα από 60.000 κόσμου "Λες Κορτς". Το σύνολο του Φέρντιναντ Ντάουτσικ κατακτούσε το πέμπτο κύπελλο μέσα σε διάστημα ενός έτους, χαράσσοντας ες αεί στις πλάκες της ιστορίας τη φράση, "El Barca de les Cinc Copes", με τη μετάφραση από τα καταλανικά να είναι ευκόλως κατανοητή: "Η Μπάρτσα των πέντε Κυπέλλων".

 

Κουμπάλα η επιστροφή

Η κούρσα του πρωταθλήματος συνέχιζε να είναι αμφίρροπη. Η Εσπανιόλ προπορευόταν αλλά από κοντά ακολουθούσαν Ρεάλ Μαδρίτης, Βαλένθια. Η Μπαρτσελόνα δεν έβρισκε σταθερότητα στην απόδοσή της, κι αν δεν ήταν τα γκολ των Μορένο, Μπασόρα και Μαντσόν να σώζουν τα προσχήματα, ο τίτλος θα έμοιαζε χαμένη υπόθεση από νωρίς. Όλα αυτά μέχρι τις αρχές Φλεβάρη, όταν και ο φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας μπήκε σε κανονικό ρυθμό προπονήσεων.

"Έχει βρέξει στο Σανταντέρ αλλά είναι πολύ πιθανό ο Κουμπάλα να επανεμφανιστεί" αναφέρει το ρεπορτάζ

Η επιστροφή του Κουμπάλα ήταν πλέον θέμα λίγων ημερών, με τον Φερνάντο Ντάουτσικ να αναμένει την επάνοδό του στα γήπεδα καρτερικά. Πράγματι, στον αγώνα της 21ης αγωνιστικής απέναντι στη Σαταντέρ , ο "Κούκσι" πάτησε χορτάρι μετά από απουσία πέντε μηνών. Όπως ήταν αναμενόμενο, με τον Ούγγρο στην ενδεκάδα οι "μπλαουγκράνα" μεταμορφώθηκαν στην ομάδα-οδοστρωτήρα της περασμένης σεζόν, ξεσπώντας στα επόμενα τρία παιχνίδια με Σαραγόσα, Σοθιεδάδ και Θέλτα όπου σημείωσαν 14 γκολ!

Τα πάντα θα κρίνονταν στα τρία καυτά κολλητά ντέρμπι που θα έδιναν με Ρεάλ Μαδρίτης, Εσπανιόλ και Βαλένθια. Οι Καταλανοί καλούνταν να δείξουν ότι η καρδιά του πρωταθλητή χτυπούσε ακόμα δυνατά, και σε περίπτωση που έκαναν το 3Χ3 θα μπορούσαν να περηφανεύονται για ένα μοναδικό come back.

Το ματς με τους "μπλάνκος" στο "Λες Κορτς" ήταν το πρώτο χρονικά. Η αναμέτρηση προβλεπόταν εξαιρετικά αμφίρροπη με βάση τη σημασία που είχε για τις δύο ομάδες, και οι άμυνες δύσκολα θα ξεκουμπώνονταν. Το γκολ του Μορένο στο πέμπτο λεπτό έκρινε έναν αγώνα κομμένο και ραμμένο για 0-0, ενώ η ένταση κορυφώθηκε όταν οι Κουμπάλα και Ολίβα αποβλήθηκαν λόγω του μεταξύ τους επεισοδίου.

Το τέρμα του Μορένο έκανε τη διαφορά, όπως επισημαίνεται και στο δημοσίευμα

Το καλό ήταν διπλό, αφού πέραν της νίκη της στο μεγάλο ντέρμπι, η Εσπανιόλ ηττήθηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης και η Μπάρτσα έπιασε τη συμπολίτισσα στη δεύτερη θέση, όντας παράλληλα δύο βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Βαλένθια. Το "μπαντ ντε φερ" στο "Σαριά" κόντρα στους "περικίτος" μια εβδομάδα αργότερα, ήταν ιδιαιτέρως κρίσιμο. Ο χαρακτήρας των πρωταθλητών όμως έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο, καθώς ακόμα και χωρίς τον τιμωρημένο Κουμπάλα, η Μπαρτσελόνα πραγματοποίησε μια μεστή εμφάνιση "καθαρίζοντας" την Εσπανιόλ με 2-0.

Σα να μην έφτανε αυτό, η Βαλένθια έχασε εντός έδρας από την Ατλέτικο -η οποία είχε βαλθεί να τρελάνει τα όνειρα των διεκδικητών του τίτλου- με συνέπεια οι "μπαλουγκράνα" να την φτάσουν στην κορυφή. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών είχε δοθεί την 28η αγωνιστική στην αρένα του "Λες Κορτς" κόντρα στις "νυχτερίδες"…

Η Μπαρτσελόνα είχε πάρει ήδη τους δύο από τους τρεις "τελικούς". Έμαθε στα δύσκολα εκείνη τη χρονιά  από τον τραυματισμό του Κουμπάλα και το άγχος να κυνηγάει στη βαθμολογία, αλλά ήταν από μόνη της ομάδα "ψημένη" στον πρωταθλητισμό, κάτι που στερούνταν οι Λεβαντίνοι. Το σκορ άνοιξε ο Μαντσόν με το 10 τέρμα του στη σεζόν, ένα γκολ που έδωσε και το προβάδισμα στη Μπάρτσα στο πρώτο ημίχρονο. Η Βαλένθια είχε έρθει αποφασισμένη να τα παίξει όλα για όλα, και ο Μπουκέ έφερε το ματς στα ίσα στο 50ό λεπτό. Οι Καταλανοί άσκησαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση αλλά οι Βαλενθιάνοι ήταν κίνδυνος θάνατος στην αντεπίθεση. Χρειαζόταν κάποιος για να έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά κι αυτός δεν ήταν άλλος, από το Λάσλο Κουμπάλα.

Ο Κουμπάλα σε προσπάθειά του. Ο αγαπητός "Λάσι" επέτρεψε μετά από πέντε μήνες απουσίας και πήρε την κατάσταση στα χέρια του

Η στόφα νικητή του "Κούκσι" έφερε το 2-1 μέσα σε φρενήρεις πανηγυρισμούς, και χάρισε τη νίκη στην ομάδα της Βαρκελώνης παρά τις προσπάθειες της Βαλένθια στο τέλος. Η Μπαρτσελόνα πέρναγε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας για πρώτη φορά μέσα στη σεζόν (!) αλλά με δύο αγωνιστικές να απομένουν δεν είχε κανένα σκοπό να την αποχωριστεί.

Η ανατροπή του σκηνικού είχε ολοκληρωθεί, και οι νίκες απέναντι σε Βαγιαδολίδ και Αθλέτικ ήρθαν κι αυτές χάρη στην προσωπικότητα του Κουμπάλα. Ο Ούγγρος γύρισε από την 5μηνη απουσία του και παίρνοντας από χεράκι τη Μπάρτσα της χάριζε το δεύτερο σερί πρωτάθλημα και πιο δύσκολο τίτλο απ’ όσους είχαν κατακτηθεί επί εποχής του. Η ομάδα του δεν σταμάταγε να δίνει χαρές στους ευρισκόμενους στα ουράνια οπαδούς της…

Το πρωτοσέλιδο της "Mundo Deportivo" μετά τον τίτλο του 1953 

Το Κύπελλο του Βασιλιά "Λάσι"

Τότε λεγόταν Κύπελλο του Στρατηγού (Copa del Generalisimo), τώρα Κύπελλο του Βασιλιά (Copa del Rey), αλλά όποια και να ήταν η ονομασία του η Μπαρτσελόνα είχε πάντοτε ιδιαίτερη αδυναμία στον αρχαιότερο ποδοσφαιρικό θεσμό της Ισπανίας.

Οι παίκτες του Φερνάντο Ντάουτσικ ρίχτηκαν στη μάχη του Κυπέλλου,  τονωμένοι εν μέρει από τον άθλο της κατάκτησης της κούπας του πρωταθλητή και πρόθυμοι να γράψουν ιστορία, όντας η πρώτη ομάδα που θα έφτανε σε δύο συνεχόμενα νταμπλ. Όπερ και εγένετο. Η Μπάρτσα δεν είχε… αντίπαλο στο "Λες Κορτς", όπου έριξε 5 γκολ στον κακό της δαίμονα Βαλένθια, 3 στη Σαταντέρ και 8 (!) στην Ατλέτικο Μαδρίτης και ταξίδευε… περπατώντας στον τελικό της Μαδρίτης.

Ο αντίπαλος όμως μόνο εύκολος δεν ήταν. Η σκληροτράχηλη Αθλέτικ του Μπιλμπάο, που ήταν πάντα μέσα στη διεκδίκηση των τίτλων και μάλιστα είχε κερδίσει τους Καταλανούς στο ματς του πρώτου γύρου, έψαχνε το 18 Κύπελλο της ιστορίας της. Το μεγάλο όπλο των Βάσκων αποτελούσε η φοβερή επιθετική γραμμή των Ιριόντο, Βενάνθιο, Πανίθο, Γκάινθα και του αρχισκόρερ του πρωταθλήματος (24 γκολ) Τέλμο Θάρα.

Από αριστερά: Ιριόντο, Βενάνθιο, Θάρα Πανίθο και Γκάινθα. Η πεντάδα "φωτιά" της Αθλέτικ Μπιλμπάο

Στις 21 Ιουνίου του 1953 και ενώπιων 68.000 θεατών στο "Τσαμαρτίν", άρχισε ο 49 τελικός του βαρύτιμου τροπαίου με τη Μπαρτσελόνα να αιφνιδιάζεται από την επιθετικότητα της Αθλέτικ. Αν και είχαν την κατοχή, η έλλειψη κινητικότητας στην επίθεση των Καταλανών δεν γέννησε επικίνδυνες καταστάσεις στην εστία του τερματοφύλακα Καρμέλο, με αποτέλεσμα το ημίχρονο να λήξει χωρίς γκολ. Ωστόσο, το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια, όταν ο Κουμπάλα με περίτεχνη ενέργεια βρήκε τον δρόμο προς τα δίχτυα, και ο Μαντσόν έγραψε το 2-0 εννιά λεπτά αργότερα.

Χάρη στην κλάση των ποδοσφαιριστών της η Μπάρτσα πήρε τα ηνία του ματς, και παρά το γκολ του Βενάνθιο δεν έχασε τον έλεγχο από τα χέρια της. Ο 26χρονος αρχηγός Σεγκάρα έπαιρνε το Κύπελλο του Στρατηγού από… τον ίδιο τον Φράνκο και η επίτευξη του δεύτερου συνεχόμενου νταμπλ αποδείκνυε ότι η Μπαρτσελόνα ήταν η απόλυτη κυρίαρχος του ισπανικού ποδοσφαίρου.

 

Ο κόσμος της αισθανόταν περήφανος για τον Σέζαρ, τον Μπασόρα, τον Γκονσάλβο τον Μαντσόν, τον πιτσιρικά Μορένο που πλαισίωσε εξαίσια (22 γκολ στο πρωτάθλημα) τους σπουδαίους επιθετικούς της ομάδας και φυσικά τον αξεπέραστο "Λάσι" Κουμπάλα, που η επιστροφή του στο δεύτερο μισό της χρονιάς ήταν καταλυτική.

 

Το αντίπαλο δέος

Οι "μπλαουγκράνα" είχαν δημιουργήσει πια τη δική τους αυτοκρατορία. Στο νταμπλ του ’53 προστέθηκε το -τύποις Σούπερ Καπ- Κόπα Έβα Ντουάρτε (πάλι χωρίς αγώνα λόγω του… νταμπλ) όπως και το Κόπα Μαρτίνι-Ρόσι τα Χριστούγεννα. Στο Κόπα Λατίνα επιλέχθηκε από την Ομοσπονδία να εκπροσωπήσει την Ισπανία η Βαλένθια, οπότε η Μπαρτσελόνα έχασε την ευκαιρία να κάνει το 5Χ5 για δεύτερη χρονιά. Ωστόσο, το αίσθημα ικανοποίησης στον κόσμο της ομάδας για όλες τις χαρές που χάριζε εκείνη η εξαιρετική φουρνιά ποδοσφαιριστών, ήταν κάτι παραπάνω από προφανές.

Η αγωνιστική περίοδος του 1953-54 θα έχει πολλές ανακατατάξεις λόγω της περιβόητης ιστορίας ενός από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών: του Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Τα γεγονότα της πολύκροτης όσο και σκοτεινής υπόθεσης του Αργεντινού που κατέληξε τελικά στη Ρεάλ Μαδρίτης, θα αναλυθούν  εκτενέστερα στο αφιέρωμα της αντίστοιχης θρυλικής ομάδας των "μερένγκες", εδώ απλώς θα αναφέρουμε ότι περιείχε ό, τι και η μεταγραφή του Κουμπάλα, σε… διπλάσιο βαθμό και ένταση.

Ο Ντι Στέφανο ήρθε στην Ευρώπη και τη Μαδρίτη με την κολομβιανή ομαδά Μιγιονάριος, προκαλώντας εξαιτίας της μεταγραφής του άσβεστο μίσος ανάμεσα στους δύο συλλόγους

Εξάλλου, η Μπαρτσελόνα δεν θα σταματούσε να πρωταγωνιστεί. Η έλευση των εξαιρετικών παικτών όπως ο Λουίς Σουάρεθ, ο Εβαρίστο και ο Εουλόγιο Μαρτίνεθ εγγυόταν την παραμονή της καταλανικής ομάδας στην ελίτ, παρά τα προβλήματα τραυματισμού που αντιμετώπιζε κατά καιρούς ο Κουμπάλα.

Κουμπάλα και Ντι Στέφανο, δύο "ιερά τέρατα" της "στρογγυλής θεάς". Ο "Δον Αλφρέδο" συμμετείχε σε φιλικά της Μπάρτσα πριν τελικά καταλήξει στη Ρεάλ

Παρ’ όλα αυτά, όπως είναι γνωστό η μεταγραφή του Ντι Στέφανο στη Ρεάλ -αντί της Μπαρτσελόνα- επηρέασε δραματικά την ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου.  Μάλιστα, στο πρώτο ντέρμπι παρουσίας της "ξανθιάς σαϊτας", η Ρεάλ συνέτριψε τους "μπλαουγκράνα" με σκορ 5-0, με τον 27χρονο επιθετικό να σκοράρει δις. Το πρωτάθλημα που κατέκτησαν οι "μπλάνκος" την ίδια χρονιά έδειχνε πως μια νέα εποχή -με λευκή αυτή τη φορά απόχρωση- είχε ξεκινήσει…

 

Η συμβολή της τέχνης & το "Νέο Γήπεδο"

Όπως και στην περίπτωση του μυθικού ποδοσφαιριστή Πιτσίτσι, όπου η τέχνη μετουσίωσε την αγάπη των φιλάθλων στο "δώρο" της αθανασίας, η λατρεία των ανθρώπων για τη Μπάρτσα αποτυπώθηκε στο τραγούδι του γνωστού Καταλανού καλλιτέχνη Μανουέλ Σεράτ, "Temps era Temps", αφιερωμένο στην ακαταμάχητη επιθετική πεντάδα των Μπασόρα, Σέζαρ, Μορένο, Μαντσόν και Κουμπάλα.

Ο Μανουέλ Σεράτ τραγουδάει το "Temps era Temps"

Εξάλλου, ο "Λάσι" αποτελούσε ένας πραγματικό είδωλο της εποχής. Χώρια των αδιαμφισβήτητων ποδοσφαιρικών του ικανοτήτων οι οποίες απλώνονταν στο χορτάρι του "Λες Κορτς" και της αύρας του νικητή που είχε φέρει στο σύλλογο, ο Κουμπάλα ήταν ένας σταρ κι εκτός γηπέδων.

Τη χρονιά του 1955, έκανε την εμφάνισή της στις κινηματογραφικές οθόνες η ταινία "Los ases buscan la paz" (Τα αστέρια ψάχνουν την ειρήνη) με θέμα την πολυτάραχη ζωή του σπουδαίου ποδοσφαιριστή, με τον Ούγγρο να υποδύεται τον εαυτό του ενώ στην ταινία εμφανίζεται ο Σαμιτιέρ, ποδοσφαιριστές της Μπάρτσα όπως και οι δύο πρώτοι γιοι του "Κούκσι". Η χρησιμοποίηση του έργου ως προπαγάνδας, από το καθεστώς Φράνκο υπέρ του καθεστώτος Φράνκο (θυμηθείτε το δίπολο "κακή κομμουνιστική Ουγγαρία" & "φιλόξενη φασιστική Ισπανία") αποτελεί ακόμα ένα στοιχείο του πως αντιμετώπιζε ο στρατηγός το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.

Και κινηματογραφική περσόνα ο Λάσλο Κουμπάλα

Η άνοδος στην προεδρία του Φρανσέσκ Μιρό-Σανς (μετά την παραίτηση του Μαρτί εξαιτίας της υπόθεσης Ντι Στέφανο) προέβλεπε την υλοποίηση μιας ιστορικής προεκλογικής υπόσχεσης του Καταλανού επιχειρηματία, δηλαδή την οικοδόμηση ενός μεγαλύτερου γηπέδου που θα μπορούσε να στεγάσει την αυξανόμενη αγάπη των ανθρώπων της περιοχής για την ομάδα που είχε φέρει τόσες δόξες στην πόλη.

Δείτε ένα εξαιρετικό βίντεο με τις διεργασίες για την κατασκευή του "Καμπ Νόου"

Οι αντιρρήσεις που έφερε ο δήμος της Βαρκελώνης κάμφθηκαν καθώς και το φρανκικό καθεστώς ευνόησε -για τους δικούς του σκοπούς- τη δημιουργία του νέου σταδίου προωθώντας παράλληλα την ανάπλαση (που πήρε χρόνια) του "γηρασμένου" "Λες Κορτς". Το Camp Nou ή αλλιώς "νέο γήπεδο", άρχισε γίνεται πραγματικότητα στις 28 Μαρτίου του 1954 όταν και τοποθετήθηκε συμβολικά η πρώτη πέτρα στο χώρο όπου ανεγέρθηκε η νέα έδρα του συλλόγου.

Το έργο ολοκληρώθηκε το 1957 και η "Mundo Deportivo" το καλωσορίζει ως "Το Μεγάλο Στάδιο"

Όμως ο πραγματικός θεμέλιος λίθος, ήταν η ομάδα-θρύλος των αρχών της δεκαετίας του '50 που έκανε το χωρητικότητας 60.000 "Λες Κορτς" να μοιάζει περιοριστικό, και με τα αγωνιστικά τους επιτεύγματα εισήλθαν στη ψυχή της πόλης της Βαρκελώνης. Ο ποδοσφαιρικός ναός της Καταλονίας είναι το κληροδότημα του Κουμπάλα και των συμπαικτών του στο σύλλογο της Μπαρτσελόνα.

 

Σίγουρα το δόγμα του "mes que un club" είναι απόρροια και μη ποδοσφαιρικών παραγόντων, αλλά η σημασία του δεν θα ήταν τόσο σπουδαία αν δεν υπήρχαν οι σκαπανείς της δόξας που συνοδεύει την ομάδα της Μπάρτσα.

Μια εικόνα, χίλια συναισθήματα. Τα μέλη της "Μπάρτσα των Πέντε Κυπέλλων" μέσα στο "Καμπ Νόου"το 2002, στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων από τα κατορθώματα του Κουμπάλα και των συμπαικτών του. Ο Λάσλο όμως δεν ήταν εκεί...

Όταν το παρόν τιμά το παρελθόν

Η 17η Μαϊου του 2002 έριξε τη Βαρκελώνη και την οικογένεια του ποδοσφαίρου συλλήβδην, σε πένθος. Ο Λάσλο Κουμπάλα, ο ποδοσφαιριστής-θρύλος της Μπαρτσελόνα άφηνε την τελευταία του πνοή μετά από πολύμηνη ασθένεια που τον είχε καθηλώσει στο νοσοκομείο.

 

Ένας άνθρωπος που έζησε, δοξάστηκε, πέθανε και θάφτηκε στην πόλη που τον αγκάλιασε σαν δικό της παιδί. Περισσότεροι από 15.000 κόσμου συνόδεψαν τον "Λάσι" στο "αντίο" του από τα εγκόσμια, και σύσσωμη η οικογένεια της Μπαρτσελόνα θρήνησε τη μορφή που έπαιξε τόσο καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία του μύθου των "μπλαουγκράνα".

 

Τη σεζόν του 2008-09, γράφτηκε το πιο λαμπρό κεφάλαιο στη βίβλο κατορθωμάτων των Καταλανών. Η παρέα των Μέσι, Τσάβι, Πουγιόλ, Ινιέστα, Ετό, Ανρί  κατέκτησε και τους 6 έξι διαθέσιμους τίτλους μέσα στη σεζόν (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Καπ Ισπανίας & Ευρώπης, Παγκόσμιο Συλλόγων) ξεπερνώντας τον μεγάλο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ -ο "Αίαντας" διεκδίκησε 5 τρόπαια- αλλά και τη "Μπάρτσα των Πέντε Κυπέλλων" του 1951-52.

Στις αρχές εκείνης της ονειρεμένης χρονιάς, απεβίωσε ο Τζοάν Σεγκάρα, αναπόσπαστο μέλος της μεγάλης ομάδας του '50. Το ενός λεπτού σιγή που τηρήθηκε στον εντός έδρας αγώνα με την Σανταντέρ ήταν αναμενόμενο για ένα κλαμπ το οποίο σέβεται τους ήρωες που δημιούργησαν τη σημερινή του αίγλη.

Ο τερματοφύλακας της ομάδας των έξι τροπαίων με εκείνης των πέντε. Βίκτορ Βαλντές και Άντονι Ραμαλιέτς ή αλλιώς, το παρόν αντικρίζει το παρελθόν.

Εξάλλου, αν ο "μεγάλος αρχηγός" ζούσε λίγους μήνες ακόμα, θα έβλεπε τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος προς τιμήν του άλλοτε συμπαίκτη του και ανακηρυγμένου από τους φιλάθλους του συλλόγου ως ο "κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Μπαρτσελόνα": του Λάσλο Κουμπάλα.pig.sport24