Η φόβος υπερισχύει της οργής, ενόψει εκλογών
Άρθρο του Νίκου Μποζιονέλου
Όποτε πιάνουμε την πάρλα με τον καλό φίλο και συνάδελφο Τάκη Τσιρτσώνη για τις εκλογές, επιμένει πως ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι σαν τον άντρα που του έχει πρήξει τα… συκώτια η γυναίκα και λέει στον φίλο του, που το συζητούν στο μπαρ: «θα τη χωρίσω την πουτ…., θα τη στείλω στη μάνα της».
Τη χωρίζει; Ποτέ.
Όπως και το ότι ο Έλληνας θα απαρνηθεί το κόμμα του: «Θα μαυρίσω το ΠΑΣΟΚ, σιγά μην ψηφίσω Βενιζέλο», ο ένας. «Να ρίξω ψήφο στον Κομανέτση, είσαι τρελός;», ο άλλος. Και εμφανίζεται μια πιθανή νέα Βουλή με καμιά δεκαριά κόμματα και καμία ισχύ.
Θυμίζω πως τον Σεπτέμβριο του 2009 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ 3.012.373 και ΝΔ άλλοι 2.295.967, στη σούμα 5.308.340 που… μεταφράζεται στο 77,4% στους 7.044.479 που ψήφισαν (9.933.385 ήταν οι εγγεγραμένοι).
Πριν αναλύσω το σκεπτικό του άρθρου, ελάτε νοερά το πρωί της Δευτέρας, 7 Μαΐου. Οι εκλογές έχουν τελειώσει, κόμμα αυτοδυναμίας δεν υπάρχει και η Λαγκάρντ, ο Τόμσεν, η Μέρκελ και τα άλλα καλόπαιδα καλούν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, απαιτώντας μέσα σε λίγα 24ωρα νέα κυβέρνηση με συμμαχίες διότι «έχουμε έργο που πρέπει να γίνει».
Αρχίζει ο Σαμαράς τα παρακάλια προς τον Καρατζαφέρη ή τον Καμμένο, τάσσοντας υπουργιλίκια. Έχει δυο με τρία 24ωρα προθεσμία, μετά η εντολή πάει στον Βενιζέλο και ούτω καθεξής.
Προϋποθέτει τούτο μια δυνατή, μια ισχυρή κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί με τα λαμόγια, τους δανειστές μας; Προϋποθέτει τούτο μια κυβέρνηση, ανεξαρτήτως χρώματος, κόμματος και προσώπων, που μας βγάλει από το τέλμα;
Σαφώς και όχι.
Εδώ και δεκαετίες, από μικρός, ακούω την κασέτα «να σταματήσει κάποια στιγμή ο δικομματισμός», κασέτα που βάζουν να παίζει τα μικρά κόμματα.
Ωραία, να τον σταματήσουμε. Όπως, ποια ήταν η προσφορά των λεγόμενων μικρών κομμάτων στη χώρα μετά τη Μεταπολίτευση; Μια φορά βοηθήθηκε ο Μητσοτάκης να κάτσει στην πρωθυπουργική καρέκλα (με τον Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ να προσχωρεί στη ΝΔ το 1989, όπως εύστοχα μας θύμισε στο φοβερό του θέμα ο Πιέρρος) και άλλη μια το φθινόπωρο, όταν ο ΛΑΟΣ συνεργάστηκε με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπό την πρωθυπουργία Παπαδήμου, έως ότου αποχωρήσει χάνοντας Αδωνη και Βορίδη.
Κοινώς, προσφορά ίσον με… τρίχες κατσαρές.
Αφενός έχω την αίσθηση, ελέω συσπείρωσης, πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν μαζί, ίσως μάλιστα το ξεπεράσουν, το 60% (32% – 28% το… σκορ σε μια ανεπίσημη δημοσκόπηση που ζητήθηκε από μικρό κόμμα και, τυχαία, έφτασε στα αυτιά μου).
Αν εννοώ ότι, παρά την πλήρη διάλυση της χώρας αλλά και του πολιτικού συστήματος, ότι 6 στους 10 Έλληνες ψηφοφόρους θα επιλέξουν ξανά ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας; Ναι, ακριβώς. Και αγνοώ τα όσα γκάλοπ προβάλλονται εσχάτως, είναι αντίστοιχα με εκείνα που έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρώτο καιρό του Τσίπρα, 18% (!). Μη μου πείτε ότι τα ξεχάσατε;
Και με τούτο ως δεδομένο, μια νέα «κυανοπράσινη» συγκυβέρνηση την επομένη των εκλογών και το επικρατέστερο σενάριο είναι και το πιο λογικό με γνώμονα μια σταθερή, όσο γίνεται, κυβέρνηση.
Ειρήσθω εν παρόδω, κι ας λέει ο Παπαδήμος ότι θα κάτσει ξανά σε καρέκλα εξουσίας μόνο ως πρωθυπουργός, η θέση του υπουργού Οικονομικών δεν είναι, πια, η πιο ισχυρή; Πιο ισχυρή κι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό; Κρατήστε το και θυμηθείτε το, ενόψει της νέας (συγ)κυβέρνησης.
Στον λαό κυριαρχούν σήμερα δύο συναισθήματα: η οργή και ο φόβος. Οργή για τους πολιτικούς που ο ίδιος επέλεξε (άρα νιώθει και λίγο… κερατάς) και φόβο για το τι του ξημερώνει αύριο. Η οργή είθισται να μην κρατά επί μακρόν, ο φόβος δύσκολα αντιμετωπίζεται άρα, όταν το χέρι θα πάει στην κάλπη, εικάζω ότι το δεύτερο θα κυριαρχήσει.
Για να μετριάσουν την οργή, τα κόμματα απευθύνονται σε νέα πρόσωπα: τραγουδιστές, ηθοποιούς, ακόμη και δημοσιογράφους. Σαφώς και ίσως, από αυτούς τους χώρους, υπάρξει όντως κάποιο άτομο άξιο να κυβερνήσει αλλά, με το χέρι στην καρδιά, κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας πλέον;
Άλλη τακτική είναι να αποχωρούν βουλευτές και να ρίχνουν στις εκλογές παιδιά και ανίψια.
Επικοινωνιακά (διότι οι εκλογές δεν έπαψαν ποτέ να είναι κυρίως επικοινωνιακό παιχνίδι) ίσως αποδώσουν όλα αυτά. Πρακτικά όμως;
Στην πράξη και στον δρόμο του κατευνασμού της οργής, ο λαός διψάει για «αίμα» και όχι για το αίμα του Λάκη Γαβαλά, του Σαχπατζίδη ή του Μπέου. Θέλει «αίμα» αντίστοιχο με αυτό του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Δεν μπορείς να οδηγήσεις στη Δικαιοσύνη έναν βουλευτή που κάνει ρουσφέτια διότι τα «βολέματα» είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ψήφο. Αλλά μπορείς να τον συλλάβεις, να του φορέσεις χειροπέδες και να τον στείλεις στο κελί 33. Αρκεί να το θες.
Ο Τσοχατζόπουλος είναι ένας βουλευτής «παλαιάς κοπής», ούτε οι ΠΑΣΟΚοι δεν τον θεωρούν, εδώ και χρόνια, δικό τους. Ανήκει σε μια προηγούμενη ζωή. Αν όμως, μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση επέλεγε να βγάλει στη… σέντρα κι άλλους που πλούτισαν από το βουλευτιλίκι και το υπουργιλίκι, στις επόμενες αρχαιρεσίες (που δεν αποκλείεται να γίνουν το φθινόπωρο), και μόνο που θα σταματούσαν να γιαουρτώνονται οι βουλευτές της θα ήταν ένα τεράστιο κέρδος.
Πέντε από το ένα κόμμα, δέκα από το άλλο. Για αρχή. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να υπάρχει θέληση.
Ρομαντικός; Μάλλον…
Όσο ρομαντικός, για να το θέσω κομψά, είναι και ο Κώστας Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ, που σε ένα ρεσιτάλ υποσχέσεων (όπως βλέπετε στο βίντεο εδω) οραματίζεται τη νέα Ελλάδα με αρχηγό (φυσικά) τον Καρατζαφέρη. Και πιθανώς υπουργό Οικονομικών τη Βάνα Μπάρμπα.
Όποτε πιάνουμε την πάρλα με τον καλό φίλο και συνάδελφο Τάκη Τσιρτσώνη για τις εκλογές, επιμένει πως ο Έλληνας ψηφοφόρος είναι σαν τον άντρα που του έχει πρήξει τα… συκώτια η γυναίκα και λέει στον φίλο του, που το συζητούν στο μπαρ: «θα τη χωρίσω την πουτ…., θα τη στείλω στη μάνα της».
Τη χωρίζει; Ποτέ.
Όπως και το ότι ο Έλληνας θα απαρνηθεί το κόμμα του: «Θα μαυρίσω το ΠΑΣΟΚ, σιγά μην ψηφίσω Βενιζέλο», ο ένας. «Να ρίξω ψήφο στον Κομανέτση, είσαι τρελός;», ο άλλος. Και εμφανίζεται μια πιθανή νέα Βουλή με καμιά δεκαριά κόμματα και καμία ισχύ.
Θυμίζω πως τον Σεπτέμβριο του 2009 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ 3.012.373 και ΝΔ άλλοι 2.295.967, στη σούμα 5.308.340 που… μεταφράζεται στο 77,4% στους 7.044.479 που ψήφισαν (9.933.385 ήταν οι εγγεγραμένοι).
Πριν αναλύσω το σκεπτικό του άρθρου, ελάτε νοερά το πρωί της Δευτέρας, 7 Μαΐου. Οι εκλογές έχουν τελειώσει, κόμμα αυτοδυναμίας δεν υπάρχει και η Λαγκάρντ, ο Τόμσεν, η Μέρκελ και τα άλλα καλόπαιδα καλούν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, απαιτώντας μέσα σε λίγα 24ωρα νέα κυβέρνηση με συμμαχίες διότι «έχουμε έργο που πρέπει να γίνει».
Αρχίζει ο Σαμαράς τα παρακάλια προς τον Καρατζαφέρη ή τον Καμμένο, τάσσοντας υπουργιλίκια. Έχει δυο με τρία 24ωρα προθεσμία, μετά η εντολή πάει στον Βενιζέλο και ούτω καθεξής.
Προϋποθέτει τούτο μια δυνατή, μια ισχυρή κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί με τα λαμόγια, τους δανειστές μας; Προϋποθέτει τούτο μια κυβέρνηση, ανεξαρτήτως χρώματος, κόμματος και προσώπων, που μας βγάλει από το τέλμα;
Σαφώς και όχι.
Εδώ και δεκαετίες, από μικρός, ακούω την κασέτα «να σταματήσει κάποια στιγμή ο δικομματισμός», κασέτα που βάζουν να παίζει τα μικρά κόμματα.
Ωραία, να τον σταματήσουμε. Όπως, ποια ήταν η προσφορά των λεγόμενων μικρών κομμάτων στη χώρα μετά τη Μεταπολίτευση; Μια φορά βοηθήθηκε ο Μητσοτάκης να κάτσει στην πρωθυπουργική καρέκλα (με τον Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ να προσχωρεί στη ΝΔ το 1989, όπως εύστοχα μας θύμισε στο φοβερό του θέμα ο Πιέρρος) και άλλη μια το φθινόπωρο, όταν ο ΛΑΟΣ συνεργάστηκε με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπό την πρωθυπουργία Παπαδήμου, έως ότου αποχωρήσει χάνοντας Αδωνη και Βορίδη.
Κοινώς, προσφορά ίσον με… τρίχες κατσαρές.
Αφενός έχω την αίσθηση, ελέω συσπείρωσης, πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν μαζί, ίσως μάλιστα το ξεπεράσουν, το 60% (32% – 28% το… σκορ σε μια ανεπίσημη δημοσκόπηση που ζητήθηκε από μικρό κόμμα και, τυχαία, έφτασε στα αυτιά μου).
Αν εννοώ ότι, παρά την πλήρη διάλυση της χώρας αλλά και του πολιτικού συστήματος, ότι 6 στους 10 Έλληνες ψηφοφόρους θα επιλέξουν ξανά ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας; Ναι, ακριβώς. Και αγνοώ τα όσα γκάλοπ προβάλλονται εσχάτως, είναι αντίστοιχα με εκείνα που έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρώτο καιρό του Τσίπρα, 18% (!). Μη μου πείτε ότι τα ξεχάσατε;
Και με τούτο ως δεδομένο, μια νέα «κυανοπράσινη» συγκυβέρνηση την επομένη των εκλογών και το επικρατέστερο σενάριο είναι και το πιο λογικό με γνώμονα μια σταθερή, όσο γίνεται, κυβέρνηση.
Ειρήσθω εν παρόδω, κι ας λέει ο Παπαδήμος ότι θα κάτσει ξανά σε καρέκλα εξουσίας μόνο ως πρωθυπουργός, η θέση του υπουργού Οικονομικών δεν είναι, πια, η πιο ισχυρή; Πιο ισχυρή κι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό; Κρατήστε το και θυμηθείτε το, ενόψει της νέας (συγ)κυβέρνησης.
Στον λαό κυριαρχούν σήμερα δύο συναισθήματα: η οργή και ο φόβος. Οργή για τους πολιτικούς που ο ίδιος επέλεξε (άρα νιώθει και λίγο… κερατάς) και φόβο για το τι του ξημερώνει αύριο. Η οργή είθισται να μην κρατά επί μακρόν, ο φόβος δύσκολα αντιμετωπίζεται άρα, όταν το χέρι θα πάει στην κάλπη, εικάζω ότι το δεύτερο θα κυριαρχήσει.
Για να μετριάσουν την οργή, τα κόμματα απευθύνονται σε νέα πρόσωπα: τραγουδιστές, ηθοποιούς, ακόμη και δημοσιογράφους. Σαφώς και ίσως, από αυτούς τους χώρους, υπάρξει όντως κάποιο άτομο άξιο να κυβερνήσει αλλά, με το χέρι στην καρδιά, κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας πλέον;
Άλλη τακτική είναι να αποχωρούν βουλευτές και να ρίχνουν στις εκλογές παιδιά και ανίψια.
Επικοινωνιακά (διότι οι εκλογές δεν έπαψαν ποτέ να είναι κυρίως επικοινωνιακό παιχνίδι) ίσως αποδώσουν όλα αυτά. Πρακτικά όμως;
Στην πράξη και στον δρόμο του κατευνασμού της οργής, ο λαός διψάει για «αίμα» και όχι για το αίμα του Λάκη Γαβαλά, του Σαχπατζίδη ή του Μπέου. Θέλει «αίμα» αντίστοιχο με αυτό του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Δεν μπορείς να οδηγήσεις στη Δικαιοσύνη έναν βουλευτή που κάνει ρουσφέτια διότι τα «βολέματα» είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ψήφο. Αλλά μπορείς να τον συλλάβεις, να του φορέσεις χειροπέδες και να τον στείλεις στο κελί 33. Αρκεί να το θες.
Ο Τσοχατζόπουλος είναι ένας βουλευτής «παλαιάς κοπής», ούτε οι ΠΑΣΟΚοι δεν τον θεωρούν, εδώ και χρόνια, δικό τους. Ανήκει σε μια προηγούμενη ζωή. Αν όμως, μετά τις εκλογές, η νέα κυβέρνηση επέλεγε να βγάλει στη… σέντρα κι άλλους που πλούτισαν από το βουλευτιλίκι και το υπουργιλίκι, στις επόμενες αρχαιρεσίες (που δεν αποκλείεται να γίνουν το φθινόπωρο), και μόνο που θα σταματούσαν να γιαουρτώνονται οι βουλευτές της θα ήταν ένα τεράστιο κέρδος.
Πέντε από το ένα κόμμα, δέκα από το άλλο. Για αρχή. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να υπάρχει θέληση.
Ρομαντικός; Μάλλον…
Όσο ρομαντικός, για να το θέσω κομψά, είναι και ο Κώστας Αϊβαλιώτης του ΛΑΟΣ, που σε ένα ρεσιτάλ υποσχέσεων (όπως βλέπετε στο βίντεο εδω) οραματίζεται τη νέα Ελλάδα με αρχηγό (φυσικά) τον Καρατζαφέρη. Και πιθανώς υπουργό Οικονομικών τη Βάνα Μπάρμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου