Μόνη διέξοδος οι αγώνες

Μόνη διέξοδος οι αγώνες

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της επαίσχυντης απόφασης του υπουργικού συμβουλίου,

το οποίο με πράξη νομοθετικού περιεχομένου πάραυτα τσεκουρώνει τους μισθούς και καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και ορισμένοι έσπευσαν να δώσουν ελαφρυντικά στην κυβέρνηση, ότι δήθεν δεν κάνει «υποχρεωτική» τη μείωση των μισθών, ότι μπορεί να υπάρξουν και επιχειρήσεις που δεν θα προβούν σε μειώσεις… και άλλα τέτοια ευτράπελα…

Οσοι διακινούν τέτοιες απόψεις, είτε δεν ξέρουν τι τους γίνεται – αν και πολύ αμφιβάλλουμε – είτε βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία στήριξης της κυβέρνησης και εξαπάτησης των εργαζομένων. Γιατί μόνο τυφλοί δεν βλέπουν το αντεργατικό έγκλημα που συντελείται. Μόνο πολιτικά αφελείς μπορούν να ελπίζουν στη μεγαλοψυχία του κεφαλαίου. Και για να τελειώνουμε: Η κυβέρνηση νομοθέτησε μια από τις μεγαλύτερες αντεργατικές ανατροπές των τελευταίων δεκαετιών.

Έδωσε στο χέρι των εργοδοτών το όπλο με το οποίο θα εκτελέσουν εν ψυχρώ τους μισθούς και τα μεροκάματα. Ολα τ’ άλλα είναι εκ του πονηρού. Η κυβέρνηση είναι συναυτουργός στο έγκλημα, αφού μονομερώς οι εργοδότες και με την κάλυψη του νόμου, μπορούν να μειώνουν τους μισθούς, να μην εφαρμόζουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να μην υπογράφουν από εδώ και πέρα νέες.

Πίσω απ’ αυτήν την άτιμη και επικίνδυνη φιλολογία που επιχειρεί να μετατρέψει τους εργάτες σε αμνούς που εθελοντικά θα μπούνε στο σφαγείο, ελπίζοντας μόνο στη φιλευσπλαχνία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και όλου αυτού του εσμού της «επιχειρηματικότητας», υπάρχει και ουρά.

Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός, νουθετώντας τους εργάτες, τους υποδεικνύουν ότι προκειμένου να μην υπάρχουν συμβάσεις εργασίας, αντί να αφήσουμε τους εργοδότες μονομερώς να επιβάλλουν μειώσεις στους μισθούς, ας πάνε μόνα τους τα συνδικάτα να «διαπραγματευτούν» και να συνυπογράψουν νέες συμβάσεις με μειωμένους μισθούς, μήπως και κάτι «διασωθεί»..!

Η «σωτηρία» που πλασάρουν στους εργάτες είναι η ίδια με αυτή που υπόσχεται η κυβέρνηση στο λαό μας και με το νέο μνημόνιο. Πουλάνε το φαρμάκι για φάρμακο. Στο όνομα δήθεν του μικρότερου κακού, ζητάνε από τους εργάτες να αυτοχειριαστούν. Να παραδώσουν τα όπλα τους και να σηκώσουν «λευκή σημαία». Να συνθηκολογήσουν και να παραδοθούνε αμαχητί στις απαιτήσεις της εργοδοσίας.

Η τακτική αυτή, ακόμα και όταν δεν πρόκειται για σκόπιμη προπαγάνδα υπέρ τηςμεγαλοεργοδοσίας έχει ήδη δοκιμαστεί. Οι υποχωρήσεις, ακόμα και όταν ξεκινούσαν από «καλές προθέσεις», όχι μόνο δεν ωφέλησαν το κίνημα, αλλά παντού και πάντα οδήγησαν σε ανεπανόρθωτες ήττες.

Είχαν ολέθρια αποτελέσματα για τους εργάτες. Εξάλλου με αυτή τη «γραμμή» ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός αφόπλισαν το κίνημα, συνέβαλαν τα μέγιστα και στις σημερινές εξελίξεις. Και σε αυτή τη γραμμή επιμένουν, στο όνομα δήθεν του ρεαλισμού και του «εφικτού», επιχειρώντας για άλλη μια φορά να παγιδεύσουν τους εργάτες.

Σήμερα όμως υπάρχει πολύτιμη εμπειρία. Αυτή την ώρα δεν χωρά καμιά αυταπάτη, κανέναςδισταγμός. Οι εργάτες και τα συνδικάτα στον πόλεμο που τους κήρυξαν πρέπει να απαντήσουν με μια φωνή: «Κάτω τα χέρια από τους μισθούς και τις συμβάσεις»!

Η εργατική τάξη πρέπει να ορθώσει τείχος. Ούτε βήμα πίσω. Κάθετη απόρριψη της εφαρμογής του νόμου. Αγώνας για να μην περάσει το πετσόκομμα των μισθών. Υπεράσπιση με κάθε μέσο και τρόπο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, στην επιχείρηση, στον κλάδο, παντού. Η εργατική τάξη μπορεί να σωθεί μόνο με τον αγώνα της.